Rogge componeert dat ene beeld uit vele opnames met de menselijke gestalte als basismateriaal. Ze knipt, plakt en schuift net zo lang met de individuele visuele elementen totdat een patroon ontstaat waarbij het onderdeel ongeschikt is geworden aan het geheel. Ze doet dit ten eerste door in het beeld een ritme te laten ontstaan waardoor je niet meer geneigd bent om naar de losse onderdelen te kijken. Ten tweede schermt ze ook dolbewust de gezichten van de door haar gebruikte personen af. Met behulp van maskers, grime andere gezichtsbedekking laat ze van een individu niet meer over dan gedepersonaliseerd beeldmateriaal.
De zo ontstane beelden fascineren, roepen gevoelens van schoonheid op en tegelijkertijd zijn het beangstigende beelden. De mens is gereduceerd tot een manipuleerbaar ding.
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen