fotografen: DIANE ARBUS

Diane Arbus(1923-1971) kind van welgestelde joodse ouders, werd in New York City geboren als Diane Nemerov. Al snel begon Arbus te schilderen maar ze haatte de geur van de verf en het gekras van het penseel op het canvas.
Op haar achttiende in 1941 huwde ze met Allan Arbus. Rond die periode ontwikkelde ze ook haar interesse voor de fotografie. Samen met haar man maakte ze publiciteitsfoto's voor haar vaders zaak en werkte ze in de reclamewereld.
Tussen 1955 en 1957 studeerde Arbus fotografie bij Lisette Model die haar meteen opmerkte. Model stimuleerde Arbus in het verder uitdiepen van haar persoonlijk werk.
Van dan af legde Arbus zich toe op het portret. Ze fotografeerde nudisten, travestieten, personen met een mentale handicap, dwergen en reuzen, maar vooral ook 'gewone' mensen. Ze sprak de mensen aan op straat of in het park en maakte ter plaatse een foto of ging met ze mee naar huis.
Arbus schoot heel wat zwart-wit opnamen van 'freaks', zoals zij ze noemde. Identieke tweelingzusjes, een enorme reus met gekromde rug in de huiskamer van zijn ouders, een Mexicaanse dwerg tussen de lakens. Allemaal volgens haar bekende recept: direct en frontaal gefotografeerd. Hun vreemdheid valt niet op, die is deel van hun persoonlijkheid.
In 1967 werden haar foto's opgenomen in de belangrijke tentoonstelling 'New Documents' in het Museum of Modern Art in New York.
In 1968/1969 werkt ze als docent aan de Cooper Union, New York en in 1971 heeft zij een solotentoonstelling in het Museum of Modern Art, New York.
Tegen 1970 was Arbus een internationaal gevierd kunstenaar. Ondanks de geweldige carrière die ze doormaakte pleegde ze zelfmoord in juli 1971.
Arbus werd al tijdens haar leven beschouwd als één van de belangrijke vernieuwers van de documentaire fotografie. Toen ze zich in 1971 het leven benam, kreeg de mythe Arbus nog grotere proporties. De frontale portretten die ze maakte, bleken een spiegel van haar eigen onmogelijkheid stand te houden in dit leven. Arbus' indrukwekkende zwart-witfoto's bevinden zich in de belangrijkste collecties van de wereld en worden (terecht) vaak getoond.
Arbus gebruikte een tweeogige zes bij zescamera. Een zwart doosje met twee lenzen; één om door te kijken en één die de foto maakt. Door zo'n camera kijk je van bovenaf op het matglas. Het toestel bevindt zich bij de opname meestal ter hoogte van de buik en dus lager dan de meeste andere camera's die we voor de ogen houden. Van Arbus wordt wel eens gezegd dat ze letterlijk vanuit de buik fotografeerde. Dat lage standpunt is hoe dan ook bepalend voor veel van Arbus' portretten. Ze stelt zich nederig op en tegelijkertijd toont ze de (onflatteuze) onderkant van de kaak en neusgaten. De dubbelzinnigheid van empathie en respect aan de ene kant en ironie of zelfs weerzin aan de andere kant zijn bepalend voor de indringende dynamiek in haar foto's.
Nog zeer herkenbaar aan haar stijl is het gebruik van het flitslicht. Als één van de eersten gebruikte ze de flits bij daglicht. Ze beschouwde dit licht als een inhoudelijke toevoeging door zijn onverbiddelijke scherpte en brute kracht. De flitslamp werd met een beugel links naast het toestel gemonteerd waardoor er steeds een donkere schaduw loopt rechts op de gezichten en naast de neus. Ieder detail wordt uitgelicht terwijl de achtergrond -die door de flits niet werd belicht- als een donkere vlek opdoemt.
Norman Mailer zei eens over Arbus: ,,Haar een camera geven is hetzelfde als een kind een handgranaat cadeau doen.
Naar haar leven is een speelfilm gemaakt "Fur", geregisseerd door Steven Shainberg met Nicole Kidman in de hoofdrol.(bron wikipedia)