RICHARD AVEDON

Richard Avedon (1923-2004 V

Hij begon als fotograaf in dienst van de koopvaardij. Met de Rolliflex die hij van zijn vader had gekregen legde hij duizenden gezichten vast voor identiteitskaarten.. Avedon kreeg tijdens zijn werk in de koopvaardij een opleiding in de fotografie. Hij legde duizenden gezichten vast voor identiteitskaarten. De wijze van fotograferen recht vooruit tegen een witte achtergrond is hij blijven toepassen in zijn talrijke portretten.
in 1945 trad hij in dienst van Harpers Bazaar,later stapte hij over op Vogue.
Hij maakte vooral modereportages. Het byzondere was dat hij met zijn modellen de straat opging en niet in de studio werkte.
Later kreeg hij opdrachten om de beroemdheden van zijn tijd te fotograferen. Hij streefde ernaar om een psychologische schets vast te leggen in plaats van een gezicht.
Hij maakte talloze foto's in afwachting van het moment dat hij door het masker heenbrak, dat vele beroemdheden nu eenmaal dragen. Beroemd is het verhaal van de sessie met Marilyn Monroe. Ze dansten samen, ze nam allerlei poses aan, maar de foto die het werd, was toen ze moe tegen een muur zat en niet wist dat Avedon afdrukte.
Om een beeld van Amerika vast te leggen trok hij langdurig door de westerse staten en fotografeerde gewone mensen zoals hij dat ook deed met beroemdheden.
Alhoewel hij bijna altijd in opdracht wertkte, is zijn werk zo persoonlijk dat zijn werk al snel in musea te zien was




1955


1968
MARILYN MONROE
BRIGITTE BARDOT

SAMUEL BECKETT
LAUREN HUTTON
SNAKECATCHER
FARMER GIRL
WILLIAM CASBY 1963
HOBO
BEEMAN
MY FATHER
THE FACTORY(ANDY WARHOL)1969

DIANE ARBUS

Diane Arbus(1923-1971) kind van welgestelde joodse ouders, werd in New York City geboren als Diane Nemerov. Al snel begon Arbus te schilderen maar ze haatte de geur van de verf en het gekras van het penseel op het canvas.
Op haar achttiende in 1941 huwde ze met Allan Arbus. Rond die periode ontwikkelde ze ook haar interesse voor de fotografie. Samen met haar man maakte ze publiciteitsfoto's voor haar vaders zaak en werkte ze in de reclamewereld.
Tussen 1955 en 1957 studeerde Arbus fotografie bij Lisette Model die haar meteen opmerkte. Model stimuleerde Arbus in het verder uitdiepen van haar persoonlijk werk.
Van dan af legde Arbus zich toe op het portret. Ze fotografeerde nudisten, travestieten, personen met een mentale handicap, dwergen en reuzen, maar vooral ook 'gewone' mensen. Ze sprak de mensen aan op straat of in het park en maakte ter plaatse een foto of ging met ze mee naar huis.
Arbus schoot heel wat zwart-wit opnamen van 'freaks', zoals zij ze noemde. Identieke tweelingzusjes, een enorme reus met gekromde rug in de huiskamer van zijn ouders, een Mexicaanse dwerg tussen de lakens. Allemaal volgens haar bekende recept: direct en frontaal gefotografeerd. Hun vreemdheid valt niet op, die is deel van hun persoonlijkheid.
In 1967 werden haar foto's opgenomen in de belangrijke tentoonstelling 'New Documents' in het Museum of Modern Art in New York.
In 1968/1969 werkt ze als docent aan de Cooper Union, New York en in 1971 heeft zij een solotentoonstelling in het Museum of Modern Art, New York.
Tegen 1970 was Arbus een internationaal gevierd kunstenaar. Ondanks de geweldige carrière die ze doormaakte pleegde ze zelfmoord in juli 1971.
Arbus werd al tijdens haar leven beschouwd als één van de belangrijke vernieuwers van de documentaire fotografie. Toen ze zich in 1971 het leven benam, kreeg de mythe Arbus nog grotere proporties. De frontale portretten die ze maakte, bleken een spiegel van haar eigen onmogelijkheid stand te houden in dit leven. Arbus' indrukwekkende zwart-witfoto's bevinden zich in de belangrijkste collecties van de wereld en worden (terecht) vaak getoond.
Arbus gebruikte een tweeogige zes bij zescamera. Een zwart doosje met twee lenzen; één om door te kijken en één die de foto maakt. Door zo'n camera kijk je van bovenaf op het matglas. Het toestel bevindt zich bij de opname meestal ter hoogte van de buik en dus lager dan de meeste andere camera's die we voor de ogen houden. Van Arbus wordt wel eens gezegd dat ze letterlijk vanuit de buik fotografeerde. Dat lage standpunt is hoe dan ook bepalend voor veel van Arbus' portretten. Ze stelt zich nederig op en tegelijkertijd toont ze de (onflatteuze) onderkant van de kaak en neusgaten. De dubbelzinnigheid van empathie en respect aan de ene kant en ironie of zelfs weerzin aan de andere kant zijn bepalend voor de indringende dynamiek in haar foto's.
Nog zeer herkenbaar aan haar stijl is het gebruik van het flitslicht. Als één van de eersten gebruikte ze de flits bij daglicht. Ze beschouwde dit licht als een inhoudelijke toevoeging door zijn onverbiddelijke scherpte en brute kracht. De flitslamp werd met een beugel links naast het toestel gemonteerd waardoor er steeds een donkere schaduw loopt rechts op de gezichten en naast de neus. Ieder detail wordt uitgelicht terwijl de achtergrond -die door de flits niet werd belicht- als een donkere vlek opdoemt.
Norman Mailer zei eens over Arbus: ,,Haar een camera geven is hetzelfde als een kind een handgranaat cadeau doen.
Naar haar leven is een speelfilm gemaakt "Fur", geregisseerd door Steven Shainberg met Nicole Kidman in de hoofdrol.(bron wikipedia)

TWINS
YOUNG LOVE
MIA FARROW
YOUNG LOVE BED
YOUNG FAMILY
WESTCHESTER FAMILY
NUDISTS
GIANT SON
MEXICAN MIDGET
RUSSIAN MIDGETS
NIGHTCLUB
GLAMOUR AT HOME
DANCING MEN AT DRAG BALL
MAN BEING A WOMAN
TRAVESTITE
TRANSGENDER
TRAVESTITE

GUY BOURDIN

GUY BOURDIN (1928-1991, Frankrijk) is onlosmakleijk verbonden met het glossy magazine Vogue. In dat blad kreeg hij alle kans zich te ontwikkelen. In zijn werk is de invloed van Man Ray te zien, met wie hij bevriedn was.
Begonnen met polaroids ging hij later echt alle middelen gebruiken die bij een glossy horen. Zijn gebruik van licht is dubbel, hij gebruikt het om de onechtheid van de fotografie te benadrukken en tegelijkertijd is het een perfect voorbeeld van glossy licht. Zijn kleuren zijn altijd fel en vechten om de aandacht. Zijn voorstellingen zijn grappig,sexy en tegelijkertijd dreigend. Het roept vragen op naar het verhaal waarvan we maar een klein stukje zien.
Schoenenfabrikant Jourdan gaf Bourdin volledig de vrije hand. Soms is het zoeken naarde schoen waarom het zou moeten gaan in commerciële fotografie.
Zijn werken zijn nog steeds in musea te zien.
Het zet de vrouwen neer als bewuste wezens(net als Newton). Ze zijn zich bewust van hun uitstraling en zijn daar trots op. Dat past uitstekend bij de tijd waarin hij zijn toptijd had: de jaren 70.

PRESSKIT






PLINTHS
HANGING
1976
1977
1977
1978