De jeugdjaren van Hans Bellmer(1902 Duitsland- 1975 Frankrijk)Waren niet gelukkig.
Het gezin had veel te lijden van de tirannieke vader. Tegen zijn zin ging hij naar de Technische School in Berlijn omdat zijn vader dat beslist had. Het enige voordeel was dat hij niet onder de voortdurende druk leefde die thuis heerste, al maakte hij zich zorgen om zijn zachtaardige moeder. De studie verliep niet vlot. Een van zijn docenten, de kunstenaar George Grosz, adviseerde hem de Hogeschool te verlaten en naar Parijs te gaan. Daar kwam hij in aanraking met de dadaïsten en surrealisten.
Hij werkte als graficus in de reclame-industrie en maakte vrij werk dat zijn kunstvrienden zeer konden waarderen.
In de jaren dertig legde hij zich uitsluitend toe op de erotiek en het vrouwenlichaam. In grafiek, beelden en fotografie toonde hij vaak verwrongen vrouwen lijven, waardoor hij al gauw gezien werd als sadist.
In 1933 begon hij delen van etalagepoppen te gebruiken om zijn beelden te maken, die hij fotografeerde. Het tijdschrift Minotaure van Andre Breton publiceerde deze. Later ws de fotoserie ook te zien in New York bij een overzicht van het surrealisme.
Bellmer vestigde zich nu definitief in Parijs en bleef, zeker tot 1949, poppenfoto's maken.
In 1953 trok hij zich terug uit het artiestenmilieu en woonde en werkte samen met Unica Zurn, die iet helemaal spoorde. Met haar maakte hij sadomasochistische foto's.
Daarnaast had hij succes met zijn litho's. Een comeback beleefde hij door zijn deelname aan de Dokumenta's van 1959 en 1964. In 1970 sprong Unica via het raam van hun woning de dood tegemoet. Hans Bellmer leefde nog vijf jaar in verbittering en eenzaamheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten